HiFi+ yazarı Alan Sircom’un 4 Aralık 2015 tarihli inceleme yazısından bir alıntı:
…Burada, fotoğrafta kullanılan bir terimi çarpıtacağım. Rossini’nin yaptığı ve fiyattan bağımsız, her seviye dijital çalarda çok nadir rastlanılan şey, ‘alan derinliğinin kontrolü’. Bir fotoğrafcı bütün manzaranın, en yakından en uzağa, keskin olmasını isteyebilir, ya da, sadece önemli olandan başka hiçbir şeyin keskin olmamasını isteyebilir. Dahası, ‘bokeh’ olayından bahsedilir, foküs dışında kalan nesnelerin doğasından, bunun için de, yani sahnenin istedikleri gibi oluşması için, aradıkları aperture aralığındaki lenslere dünya kadar para yatırırlar.
İşte bu alan derinliğini müzik sahnesine uyguladığınızda Rossini’yi diğerlerinden farklı kılan noktayı yakalıyorsunuz. Diğer iyi dijital çalarlar, sahneyi kaydın boyutuna göre ‘ölçeklendirir’, ama Rossini, sahne üzerinde bahsettiğimiz ‘alan derinliği kontrolünü’ sağlayabilen çok az dijital çalardan biri, ki, duyduğunuzda vazgeçmeniz imkansız. Bunu en iyi şekilde, kaydın mutlak bütünlüğüne bağlı kalmak olarak ifade edebilirim, mix’e köle olmadan.
Mesela, Will Oldham’ın albümüle aynı adlı ‘I see a darkness’ parçasında, ‘köşelerde bulanıklaşan’ klostrofobik ufak bir ses topu dinlerken, Ben Harper’ın Fight For Your Mind albümünde şarkıcı, gitar ve bas üzerinde yoğun bir keskinlik, davulda ise daha yumuşak bir foküs hissediyorsunuz. Bu tür bir ayrışım derinliğine bugüne dek bir avuç dolusu cihazda belki rastladım…
Daha fazlası için: http://www.lotusconcept.com/
Bir yorum ekleyin